نگاه شرم

نگاه شرمم را که از نگاهت میگریخت

زندانی کردی

و با سکوتی سنگین

مرا نشاندی

با من از فقر گفتی

و از سردی شبهای بی‌پناه

از بی‌عدالتی زمان

.و بی‌تفاوتی

از انسانیت که 

              ترا فراموش کرده است

از دلت گفتی

که تشنه مهر

و نیازمند غذاست

از دستهای کوچکت

که لحظه ای آسایش را 

تجربه نکرده‌اند

با هم گریستیم

تو از درد بی کسی

و من از ناتوانی جانگداز

نیلوفر سلیمانی